Lud, który siedział w ciemności,

          ujrzał światło wielkie,

i mieszkańcom cienistej krainy śmierci wzeszło światło.

Zbliża się ku końcowi okres Bożego Narodzenia, w którym przeżywaliśmy w sposób szczególny objawianie się Chrystusa światu. On posłany na świat przez Ojca bardzo pragnął, ażeby ten świat poznał jedynego, prawdziwego Boga oraz Tego, który został wysłany dla zbawienia całej ludzkości. Różnie reagowano na to objawianie się Mesjasza. W tym kończącym się już okresie patrzyliśmy przede wszystkim na pozytywne przykłady, budowaliśmy się postawą tych, którzy mieli dobrą wolę i z radością przyjmowali Słowo, które stało się Ciałem.

Już mieliśmy możność zauważyć, że niektóre bardziej charakterystyczne postacie powracają kilkakrotnie. Do takich należy Jan Chrzciciel. Spotykamy się znowu dziś z nim w Ewangelii. Najpierw dowiadujemy się, że przez pewien czas Jezus i Jan równocześnie udzielali chrztu. Na skutek tego gromadzili się przy nich ludzie, ale jak zaznacza Ewangelista, "wszyscy szli za Chrystusem". Wtedy właśnie uczniowie Jana, którzy z nim jeszcze pozostali (wielu bowiem poszło już za Chrystusem), zwracają mistrzowi na to uwagę: "Wszyscy idą do Niego".

Odpowiedź Jana zawiera nowe momenty i jeszcze raz eksponuje jego niezwykłą pokorę. Jan najpierw znowu wyjaśnia, że nie jest "Mesjaszem, ale został przed Nim posłany". Nazywa następnie Mesjasza "Oblubieńcem", stwierdzając, że ma on już swoją "Oblubienicę". Nietrudno domyślić się, że tą oblubienicą są ludzie, którzy tłumnie idą do Chrystusa, dostrzegając w Nim Mesjasza. To porównanie: Oblubieniec i Oblubienica przejmie potem sam Chrystus w swoim nauczaniu. Św. Jan Chrzciciel nazywa siebie przyjacielem Oblubieńca i stwierdza, że to, co mówią uczniowie o Chrystusie, o Jego "popularności", jest dla niego powodem radości. Nie mogło być inaczej, skoro uważał siebie za Poprzednika Pańskiego. Co więcej, Jan Chrzciciel stanowczo oświadcza: "Potrzeba, aby On wzrastał, a ja się umniejszał".

Jan należał do tych, którzy przyjęli Słowo stające się ciałem dla zbawienia człowieka i pokazał wszystkim, jak to należy czynić. Musimy skorzystać z tego przykładu. Mamy zatem uznać w Jezusie Syna Bożego, prawdziwego Boga, jak również wyciągnąć wszystkie płynące stąd wnioski. Przede wszystkim chodzi o to, byśmy unikali grzechu. Już wielokrotnie św. Jan Apostoł wyjaśniał nam, że kto prawdziwie poznał Boga, unika grzechu. Dziś to samo ujmuje w innej formie: "Kto się narodził z Boga, nie grzeszy". Grzech świadomy i dobrowolny kojarzy się ze śmiercią, Bóg zaś jest źródłem życia wiecznego.

Jeśli chcemy iść drogą życia, musimy pokładać ufność w Synu Bożym i mieć to głębokie przekonanie, że On wysłuchuje wszystkich naszych próśb, które są zgodne z Jego wolą. W ten sposób otrzymujemy dziś przypomnienie, że źródłem naszej mocy staje się ufna modlitwa. Nie bez powodu określa się ją jako rozmowę z Bogiem i podkreśla, że jest dla chrześcijanina tym, czym powietrze dla wszystkich istot żyjących. A więc warunkuje życie.