Stając przy ołtarzu Pańskim dla sprawowania Ofiary Ciała i Krwi Chrystusa, odczuwamy w sposób szczególny swoją ludzką słabość, a nawet bezsilność. Chcemy więc tutaj wzmocnić się Słowem Boga i uczestnictwem w uczcie eucharystycznej. Trzeba jednak dobrze otworzyć swoje serce na działanie łaski.

Jezus głosił Ewangelię o królestwie

i leczył wszelkie choroby wśród ludu.

Zanim usłyszeliśmy słowo ewangeliczne, zostaliśmy na jego przyjęcie przygotowani słowami wersetu: "Jezus głosił Ewangelię o Królestwie i leczył wszelkie choroby wśród ludu". Streściły one podwójne zadanie podejmowane przez Mesjasza w czasie Jego publicznej działalności. Najpierw Jezus głosił Ewangelię o królestwie Bożym. Wielokrotnie sam stwierdzał, że po to został posłany przez Ojca, aby nauczać wszystkich ludzi. Głosząc wszakże Ewangelię, potwierdzał ją ustawicznie znakami, które towarzyszyły Jego przepowiadaniu. Wśród tych znaków niewątpliwie na pierwsze miejsce - gdy idzie zwłaszcza o liczbę - wysuwa się przywracanie zdrowia ludziom chorym. Św. Marek, którego już od dłuższego czasu słuchamy, często ukazuje Chrystusa otoczonego chorymi i przywracającego im zdrowie.

W dzisiejszym opisie mamy przynajmniej dwa charakterystyczne szczegóły. Z poprzednich relacji pamiętamy, że Pan Jezus w różny sposób ukazywał swoją pomoc. Najczęściej wszechmocnym słowem, nieraz przez dotknięcie chorego, jak to nam podał ewangelista w związku z uzdrowieniem trędowatego. Ale nie tylko w ten sposób. Objawiał swoją moc także wtedy, gdy ktoś z wiarą dotykał się choćby Jego szaty. Tak było z niewiastą cierpiącą na krwotok, która mówiła: "Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa". Widocznie wiadomość o uzdrowieniu w ten sposób niewiasty szybko się rozeszła. Dowód tego mamy w dzisiejszym opisie: "Prosili Go, żeby choć frędzli u Jego płaszcza mogli się dotknąć". Charakterystyczne tu jest, że proszą o to Chrystusa. Wspomniana wyżej niewiasta dotknęła Chrystusa bez uprzedzenia, stąd Mistrz pytał: "Kto się dotknął mojego płaszcza?"

Drugi zaś charakterystyczny moment wiąże się z zachowaniem ludzi zdrowych. Ewangelista z naciskiem podkreśla: "Ludzie biegali po całej owej okolicy i zaczęli znosić na noszach chorych". Można różnie na to spojrzeć, ale wolno w tym także dostrzec niezwykłą troskliwość o braci potrzebujących. A więc nie myśleli tylko o sobie, o tym, że mogą sami zobaczyć Chrystusa i słuchać Jego nauczania, ale pomyśleli o bliźnich. Zaczęli więc przynosić chorych na noszach, tam, gdzie, jak słyszeli, przebywa. W ten sposób również ci nieszczęśliwi mogli się znaleźć przy Chrystusie i doznać łaski uzdrowienia.

W związku z tym możemy i powinniśmy zapytać siebie, jaka jest nasza postawa wobec człowieka cierpiącego, wobec tych, którzy często są zdani tylko na naszą pomoc i słusznie jej od nas oczekują. Wzorem dla wszystkich jest na pierwszym miejscu sam Chrystus. On często szedł do chorych, dawał oznaki zainteresowania i współczucia, przywracał im zdrowie. Powiedziano o Nim, że wziął na siebie nasze choroby. W świetle tego pytajmy siebie: czy my, będąc zdrowi, potrafimy pomyśleć o tych, którzy są cierpiący i nawet nie mogą przyjść do kościoła, aby spotkać się z Chrystusem w Ofierze eucharystycznej? Chorzy, przeżywając bardzo długie chwile swojego cierpienia - bo trzeba nam pamiętać, że czas cierpienia bardzo się wydłuża - czekają na zdrowych, aby ich odwiedzili i przynieśli słowa pociechy. Może to być bardzo dobrym przygotowaniem do Ofiary eucharystycznej lub właściwym owocowaniem tą Ofiarą, która nam zawsze przywodzi na pamięć miłość bliźniego.

Przy okazji wypada również zastanowić się nad tym, jaka jest nasza postawa wobec cierpienia, które nas nawiedza, niekoniecznie w postaci choroby. Każdy człowiek musi przejść w swoim życiu przez wiele utrapień i cierpień. Słusznie powiedział starotestamentowy Job, że "bojowaniem jest życie człowieka". Przeżywając własne cierpienie, musimy mieć przed oczyma Chrystusa, który nie tylko leczył wszelkie choroby i dolegliwości, ale przede wszystkim sam wziął na siebie cierpienie i uczynił z niego zbawcze narzędzie. Przez krzyż poprowadził nas do chwały zmartwychwstania.

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy Tobie, Ojcze święty, * zawsze i wszędzie składali dziękczynienie * przez umiłowanego Syna Twojego, Jezusa Chrystusa.

On jest Słowem Twoim, * przez które wszystko stworzyłeś. * Jego nam zesłałeś jako Zbawiciela i Odkupiciela, * który stał się człowiekiem za sprawą Ducha Świętego * i narodził się z Dziewicy. * On spełniając Twoją wolę, * nabył dla Ciebie lud święty, * gdy wyciągnął swoje ręce na krzyżu, * aby śmierć pokonać i objawić moc Zmartwychwstania.

Dlatego z Aniołami i wszystkimi Świętymi * głosimy Twoją chwałę, razem z nimi wołając...