Przychodzimy tutaj utrudzeni codziennymi sprawami, aby się wsłuchać w głos Chrystusa: "Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię". Chcemy przyjąć Jego słowo oraz pokrzepić się Ciałem, którym pragnie nas karmić.

Ja jestem drogą i prawdą, i życiem.

Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej

          jak tylko przeze Mnie.

Św. Marek przedstawia nam dziś jedno ze spotkań Chrystusa z faryzeuszami. Tworzyli oni specjalną grupę w narodzie żydowskim, można nawet powiedzieć rodzaj sekty. Słowo "faryzeusz" wywodzi się z hebrajskiego słowa faras, tzn. oddzielony (od innych). Uważali siebie za oddzielonych od pozostałych ludzi, byli przekonani, że są sprawiedliwi, a więc poznali prawdziwą drogę prowadzącą do Boga i bezpiecznie nią kroczą. Stąd ich pewność siebie. A wiemy, że ich sprawiedliwość polegała przede wszystkim na zachowywaniu drobiazgowych przepisów, a zwłaszcza tradycji żydowskich wprowadzonych przez "starszych", krótko mówiąc, na wykonywaniu zewnętrznych praktyk. Zależało im przy tym bardzo, aby wszyscy dostrzegali ich pobożność.

Chrystus już wcześniej spotkał się kilkakrotnie z faryzeuszami. Pamiętamy zapewne, że zarzucali Chrystusowi nieprzestrzeganie co dopiero wspomnianych zwyczajów. Spotykając się dziś z Chrystusem, domagają się od Niego znaku, a więc dokonania jakiegoś cudu. Nie było to wszystko szczere, nie szukali prawdy, lecz chcieli "wystawić Go na próbę". Przecież widzieli już niejeden znak, zdziałany przez Chrystusa. Stąd słyszą w odpowiedzi ostre słowa. Pan Jezus nie czyni znaku, lecz demaskuje ich nieszczere nastawienie. Św. Marek znowu tak charakterystycznie podkreśla: "On zaś westchnął głęboko w duszy". Chciał przez to wyrazić swoje oburzenie i jakby powiedzieć: cóż to za ludzie, dlaczego tak postępują?

Jezus nie uczynił cudu "na zawołanie". Jego bowiem cuda były odpowiedzią na wiarę, jaką wyrażali ci, którzy o nie prosili. Tak właśnie zawołał kiedyś trędowaty: "Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić". Kiedy indziej niewiasta upadła do nóg Chrystusa i błagała o zdrowie dla córki. To były prośby podyktowane potrzebą, a jednocześnie poparte wiarą proszących. Przypomnijmy tutaj, że Pan Jezus dokonując znaków, pamiętał również o kapłanach starotestamentowych. Uzdrowionemu z trądu kazał iść do kapłana i pokazać się, a także złożyć ofiarę; dodał przy tym: "na świadectwo im".

"Żaden znak nie będzie dany temu plemieniu", ponieważ brakuje mu wiary i pokory. Krótko mówiąc faryzeusze nie byli przygotowani na przyjęcie Mesjasza. Pod koniec Ewangelista dodaje: "I zostawiwszy ich... odpłynął na drugą stronę". Zostawił ich z tą ludzką mądrością, którą się szczycili, z ich zwyczajami, które często udaremniały zachowanie prawa Bożego, z ich pychą i po ludzku ujmowaną sprawiedliwością. Odszedł, nie podejmując nawet z nimi dyskusji, bo uznał, że nie ma sensu tego czynić. Do tego potrzebna jest dobra wola, chęć szukania prawdy.

Odczytujemy jednak w tym wszystkim i dla siebie jakąś przestrogę. Trzeba często stawiać sobie pytanie, jaki jest mój stosunek do Boga i do drugich; jakie jest moje nastawienie? Czy nie ma w nim może nawet wiele z tego nastawienia domagającego się znaku na zawołanie, czy w pewnym sensie nie wyznaczamy Panu Bogu tego, co zwłaszcza wobec nas ma czynić? Pamiętajmy, że najwłaściwsza postawa człowieka wobec Boga to postawa pokory, której tak bardzo brakowało faryzeuszom.

Św. Paweł przypomina wszystkim, że swoje zbawienie mają sprawować z drżeniem i bojaźnią. Zwłaszcza przy sprawowaniu Eucharystii, gdy spotykamy się tak najbardziej bezpośrednio z Chrystusem, mamy odczuwać swego rodzaju lęk i ciągle pytać, czy naprawdę jesteśmy godni tych darów. Nie chodzi tu jednak o lęk paraliżujący, ale pobudzający do czynu. Uświadamiając sobie swoją niegodność i ludzką słabość, tym bardziej mamy się otwierać na Boże działanie.

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy nieustannie wysławiali Ciebie, * wszechmogący, wieczny Boże, * i Tobie za wszystko składali dziękczynienie, * przez naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Zjednoczeni w miłości wspominamy śmierć Jego, * z żywą wiarą wyznajemy Jego zmartwychwstanie * i z mocną nadzieją * oczekujemy Jego przyjścia w chwale.

Dlatego z Aniołami i wszystkimi Świętymi * wysławiamy Ciebie, razem z nimi wołając...