Przeżywamy dziś uroczystość Zwiastowania Pańskiego, które stało się początkiem realizacji Bożych planów zbawienia człowieka. Właśnie wtedy nadeszła pełnia czasu: odwieczne Słowo Boże, przez które wszystko się stało, w dniu zwiastowania przyjęło w łonie Maryi, za sprawą Ducha Świętego, ludzką naturę. Nastąpiło to w momencie, gdy Najświętsza Dziewica wypowiedziała zgodę na propozycję przedstawioną przez Boga: "Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według Twego słowa". Tu ma swoje źródło Jej niezwykła godność, właśnie za to błogosławią Ją wszystkie narody.

Dzień dzisiejszy jest również dla nas źródłem wielkiej radości: Syn Boży stał się człowiekiem dla naszego zbawienia, aby nas dopuścić do udziału w Boskiej naturze, dzięki czemu mamy możność stać się dziećmi Bożymi. Nie zapominamy jednak, że to wszystko zobowiązuje do życia w pełni chrześcijańskiego.

W odnowionej liturgii uroczystość, którą dziś obchodzimy na dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem, nazywa się Zwiastowaniem Pańskim (dawniej nosiła nazwę Zwiastowania Najśw. Maryi Pannie), przez co mocno podkreślono, że chodzi o tajemnicę Pańską, dotyczącą Słowa odwiecznego, które w łonie Maryi stało się ciałem. Nie zostaje jednak w ten sposób pominięta osoba Matki Najświętszej, która w tej tajemnicy odgrywa istotną rolę.

A więc czcimy Zwiastowanie Pańskie: Słowo stało się ciałem. Jezus Chrystus, który jako Syn Boży istniał zawsze, bez początku, stał się w określonym czasie człowiekiem, a więc jednym z nas, przyjął ludzką naturę, upodabniając się do nas we wszystkim, oprócz grzechu. Uświadamiając sobie jednak tajemnicę Wcielenia Syna Bożego, równocześnie musimy zauważyć, że to wszystko nas dotyczy. Słowo odwieczne dlatego stało się ciałem, ponieważ ludzie stworzeni przez Boga, wywodzący się od Adama i Ewy, zgrzeszyli, utracili przyjaźń Bożą. To wszystko zaś tak osłabiło cały rodzaj ludzki, że ludzie, wywodzący się od ziemskiego Adama, stali się niezdolni nawiązać na powrót łączność z Bogiem.

Wprawdzie został powołany później spośród wszystkich jeden naród, który czcił prawdziwego Boga i nawet składał liczne ofiary przebłagalne, ale nie mogły one przemienić człowieka od wewnątrz i doprowadzić do nawiązania łączności ze Stwórcą. Nie mogły mieć tej siły, by człowieka usprawiedliwić, nie gładziły też grzechów, ani nie potrafiły usunąć największego wroga ludzkości, jakim po grzechu pierworodnym stała się śmierć.

Stąd autor listu do Hebrajczyków przypomniał nam dzisiaj, że niemożliwe było, aby krew kozłów i cielców - bo takie przede wszystkim ofiary składano w Starym Testamencie - mogła usunąć grzech. I oto, jakby na tle niewystarczalności wspomnianych ofiar i zarazem nieudolności grzesznego człowieka, odbywa się swoisty dialog między Synem Bożym i Bogiem Ojcem. Chrystus przychodząc na świat, zdawał się mówić do Ojca: "ofiary ani daru nie chciałeś, ale utworzyłeś mi ciało". W ten sposób Syn Boży, dostrzegając niewystarczalność ofiar, składanych nawet przez naród wybrany, zgodził się przyjąć ciało ludzkie, stać się człowiekiem, by wystąpić w imieniu całej ludzkości. On, Syn Boży, staje się człowiekiem, aby ludzkość reprezentować wobec Ojca. Z tej właśnie racji tajemnica Wcielenia dotyczy człowieka, każdego z nas.

Wcielenie Syna Bożego, które dziś w sposób szczególny uobecniamy w liturgii, jest dla nas czymś niezwykle radosnym. Syn Boży stał się człowiekiem dla nas i dla naszego zbawienia. Stąd, odmawiając dziś wyznanie wiary, przyklękamy wypowiadając słowa odnoszące się do Wcielenia Syna Bożego. Uwielbiamy w ten sposób Wcielone Słowo, wyrażamy dziękczynienie i zarazem radość.

Moment Wcielenia był niezwykle ważnym momentem w historii zbawienia. W ten sposób zaczęło się już odkupienie, zapowiadane kiedyś przez proroków w Starym Przymierzu. To, co było dotychczas tylko zapowiadane, weszło w stan realizacji. Odkąd Syn Boży stał się człowiekiem, wszystko biegło już zgodnie z wytyczonym od dawna planem zbawienia, aż do śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, które stały się kulminacyjnym punktem w tajemnicy paschalnej Jezusa Chrystusa.

Musimy jednak dzisiaj i to dostrzec, że w realizowaniu tego wspaniałego planu Bożego, poczynając od Wcielenia, została wybrana droga, na której potrzebna była niewiasta. Od początku było zapowiadane, że przyszły Mesjasz narodzi się z niewiasty. Już w raju kierował Bóg do szatana słowa: "położę nieprzyjaźń między tobą i niewiastą...". A potem prorok Izajasz - co przypomniało nam pierwsze czytanie słowa Bożego - zapowiedział, że ta niewiasta będzie dziewicą. Owszem, dziewictwa nie utraci, mimo iż pocznie i porodzi Syna. Wreszcie dzisiejsza Ewangelia dokładnie określiła, o jaką chodziło niewiastę: "Bóg posłał anioła Gabriela do Dziewicy, której było na imię Maryja...".

Gdy zagłębiamy się w opis Zwiastowania Pańskiego, staje przed nami niezwykła godność Najświętszej Dziewicy. Właśnie w Niej Słowo stało się ciałem. Co więcej, można powiedzieć, że w pewnym sensie było to uzależnione od zgody Maryi. Najpierw bowiem odbywał się dialog między aniołem, występującym w imieniu Boga, a Maryją. I dopiero wtedy, gdy Dziewica Nazaretańska wypowiedziała przyzwolenie: "Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według Twego słowa", zstąpił na Nią Duch Święty i Jego mocą dokonało się Wcielenie, a Maryja stała się Matką Słowa Wcielonego. Jakże to wszystko akcentuje wielką godność Maryi!

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam jednak również inny ważny moment - wspaniałą postawę Maryi, która okazała się godna tego wybrania. Wprawdzie podejmuje dialog, pyta o pewne sprawy, prosi o wyjaśnienia, bo chciała się upewnić, jaka jest wola Boża, ale poznawszy ją, bez wahania wypowiada znamienne słowa: "Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według Twego słowa". Zauważmy, jak wielkie podobieństwo zachodzi między słowami Maryi i tymi, które autor listu do Hebrajczyków wkłada w usta Chrystusa przyjmującego ludzką naturę. Jezus, idąc na świat, mówił do swego Ojca: "Oto idę, w zwoju księgi napisano o Mnie, abym spełniał Twoją wolę, Boże".

Maryja, mając stać się Matką Bożą, tak samo jak Chrystus deklaruje swoje posłuszeństwo i będzie je realizowała na wzór Syna przez całe swe życie. Staje więc dziś przed nami, by nas uczyć, jak mamy przyjąć radosną nowinę o Wcieleniu Syna Bożego. Musi ona mieć wpływ na nasze życie. Mamy zapatrzyć się w Matkę Najświętszą i skorzystać jak najwięcej z wzoru, jaki nam zostawiła. Również i my jako hasło swojego życia powinniśmy wziąć "pełnienie woli Bożej". Oby każdy z nas mógł powtórzyć za Maryją w każdej chwili swojego życia: "Oto ja, służebnica Pańska, sługa Pański, niech mi się stanie według Twego słowa".

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, * Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże, * przez naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Niebieski posłaniec zwiastował Maryi, * że dla naszego zbawienia Twój Syn narodzi się wśród ludzi. * Najświętsza Dziewica przyjęła z wiarą Twoje Słowo, * przez tajemnicze działanie Ducha Świętego poczęła Syna i z miłością Go nosiła w niepokalanym łonie. * On spełnił obietnice dane Izraelowi * i objawił się narodom, jako oczekiwany Zbawiciel.

Przez Niego Twój majestat uwielbiają zastępy Aniołów, * którzy zawsze się radują w Twojej obecności. * Prosimy, aby i nasze głosy przyłączyły się do nich, * razem z nimi wołając...