Tak Bóg umiłował świat,

               że dał swojego Syna Jednorodzonego;

każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.

W okresie Wielkiego Postu słyszymy kilkakrotnie opisy przedstawiające zło, jakiego dopuszcza się człowiek, a także opór stawiany przez niego Bożej łasce. W pierwszym czytaniu słowa Bożego słyszymy dziś o wielkim sprzeniewierzeniu, jakiego dopuścił się naród żydowski; ten naród, który został wybrany przez Boga, aby strzec wiary w jednego prawdziwego Boga (Jahwe) i tylko Jemu oddawać cześć. Z tej racji Izrael został oddzielony od innych narodów, aby się do nich nie upodobnił i nie przejął kultu bałwochwalczego. I oto ten właśnie szczególny naród, gdy tylko przez pewien czas zabrakło mu Mojżesza, oddaje cześć boską złotemu cielcowi, nazywając go swoim bogiem. Jemu też przypisano wyprowadzenie narodu żydowskiego z ziemi egipskiej.

Wielkie było sprzeniewierzenie narodu, dlatego wywołało ono "straszny gniew Boga". Został on przedstawiony na podobieństwo reakcji człowieka, który jest wprost oburzony i dlatego ma zamiar "wyniszczyć naród". Ale usłyszeliśmy również modlitwę Mojżesza, w której tak pięknie wstawiał się za ludem. Chciał go jakoś wytłumaczyć przed Bogiem, przebłagać za okazane sprzeniewierzenie. I przebłagał zagniewany majestat Boży. Okazało się miłosierdzie Boże nad tymi, którzy zgrzeszyli. Ci sami, którzy dopuścili się wielkiego zła, bili się potem w piersi i z żalem wyznawali swoją winę.

W Ewangelii patrzymy na potomków tych, którzy się buntowali na pustyni. Można powiedzieć, że właściwie się nie zmienili, bo tak samo jak ich ojcowie sprzeciwiają się Bogu w osobie Jego Syna, mimo bardzo wyraźnych znaków. Stąd wypada zauważyć, że nie tylko powtarzali błędy swoich przodków, ale jeszcze bardziej utwierdzali się w złu. Doszło do tego, że odrzucili Chrystusa, nie uznali w Nim Mesjasza, skazali Go na śmierć. Nie uwierzyli ani Mojżeszowi, ani Chrystusowi. Mieli własne, ludzkie wyobrażenia o Mesjaszu i dlatego przyjęli potem tych, którzy przyszli "we własnym imieniu", nie posłani przez Boga. Przecież to właśnie spowodowało w późniejszym okresie zburzenie Jerozolimy wraz ze świątynią. Dano posłuch pseudomesjaszowi, który nawoływał do wzniecenia powstania przeciw Rzymianom.

A więc nieprzejednany upór: nie przyjęli Chrystusa, chociaż znali dobrze Pismo Święte, zapowiadające przyjście Mesjasza; chociaż patrzyli na znaki, które świadczyły potężnie o Jezusie z Nazaretu. Badali Pisma, ale nie wyciągnęli z tego prawidłowych wniosków dla siebie; patrzyli na znaki, a zachowali się tak, jakby ich nie widzieli.

Jeśli w obecnym okresie zostają nam przypomniane takie obrazy, to musimy w tym dostrzec jakieś ważne pouczenie dla nas. Kiedy teraz bardzo intensywnie przygotowujemy się do świąt paschalnych, musimy jakoś dogłębniej wnikać we wszystkie sprawy naszego życia i dostrzec wszystkie wady, każdy opór stawiany łasce. Nic nie może się ukryć przed naszym bacznym spojrzeniem we własne serce, we wszystkie jego pragnienia, zamiary. Powiedzmy sobie szczerze, że dla nas, którzy częściej gromadzimy się przed ołtarzem i posilamy przez udział w uczcie eucharystycznej, może nie zawsze będą to jakieś wielkie sprawy. Czasem będzie chodziło o tak zwane małe rzeczy, ale przecież niczego nie wolno nam lekceważyć. Tym, którzy naprawdę miłują Boga, powinno towarzyszyć nastawienie, żeby we wszystkim Jemu się podobać, przezwyciężać wszystko, co mogłoby stanowić jakąkolwiek przeszkodę w zjednoczeniu z Bogiem, w nawiązaniu z Nim pełnej przyjaźni. Może to być chęć postawienia na swoim w drobnych sprawach, czy podtrzymywanie niewielkiej nawet niechęci wobec bliźnich. Mamy we wszystkim świadomie się przełamywać, ciągle podejmować wysiłek, by serce nasze coraz bardziej się odnawiało.

Zwróćmy jeszcze uwagę na to, że Chrystus podkreśla dziś znaczenie Pisma Świętego: ono przybliża nam wszystkie sprawy Boże i przede wszystkim osobę naszego Zbawiciela. Trzeba nam w tym okresie jeszcze raz mocno sobie uświadomić, że Pismo Święte daje świadectwo o Chrystusie. Kiedyś św. Hieronim powiedział, że nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa. Im bardziej zatem wnikamy w Słowo Boże do nas kierowane, im częściej bierzemy z wiarą do rąk Pismo Święte, tym bliższy staje się nam Chrystus. Im lepiej zaś poznajemy Chrystusa, tym bardziej rozświetla On nasze życie.

Z tej też racji w okresie posoborowym, w ramach odnowy liturgicznej Pismo Święte zostało szeroko otwarte dla wiernych, w większym zakresie jest czytane w sprawowaniu liturgii. Wiele czyta się obecnie tekstów Pisma Świętego, ale musimy z wielką uwagą i zarazem żywą wiarą przyjmować zawarte w nich Słowo Boże. Do tego mamy dołączyć prywatną lekturę tej Księgi w domu, bądź to indywidualnie, bądź też - co ma większą wartość - wspólnie w gronie rodziny.

Im bardziej będziemy w ten sposób poznawali Chrystusa, tym lepiej dostrzeżemy wszelkie zło i obudzimy w sobie gorące pragnienie lepszego naśladowania naszego Mistrza. Jakże szczególny udział w tym może i powinna mieć każda Eucharystia!