Menu: |
Tabele stron Teksty LG
Teksty Monastycznej LG
|
|

Kolor szat:
|
Wtorek, 13 sierpnia 2019
III tydzień psałterza
XIX tydzień Okresu Zwykłego
|
 |
Teksty liturgii Mszy św.
Jeśli strona nie wyświetla się poprawnie, kliknij tutaj, aby wyświetlić ją w prostszej wersji.
|
|
por. Ps 74, 20. 19. 22. 23
|
Wspomnij, Panie, na Twoje przymierze, * o życiu swych ubogich nie zapominaj na wieki. * Powstań, Boże, broń swojej sprawy * i nie zapominaj wołania tych, którzy Ciebie szukają.
|
ks. Edward Sztafrowski, Wprowadzenie do liturgii Mszy dni powszednich, tom 2
|
|
Tu przy ołtarzu eucharystycznym odczuwamy w sposób szczególny troskę Chrystusa - naszego dobrego Pasterza. Wszak zastawia dla nas stół słowa Bożego i zaprasza jednocześnie do udziału w uczcie, podczas której możemy posilać się Jego Ciałem. Jest tak dobrym pasterzem, że pilnie poszukuje zagubionych owiec, nigdy jednak nikogo nie zmusza. Musimy otworzyć się na Jego działanie.
|
|
|
Wszechmogący, wieczny Boże, ośmielamy się Ciebie nazywać Ojcem, umocnij w naszych sercach ducha przybranych dzieci, * abyśmy mogli osiągnąć obiecane dziedzictwo.
Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
|
Jozue następcą Mojżesza
|
Pwt 31, 1-8
|
Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa
Mojżesz odezwał się tymi słowami do Izraela: «Dziś mam już sto dwadzieścia lat. Nie mogę swobodnie chodzić. Pan mi powiedział: „Nie przejdziesz tego Jordanu”. Sam Pan, Bóg twój, przejdzie przed tobą; On wytępi te narody przed tobą, tak iż ty osiedlisz się w ich miejsce. A Jozue pójdzie przed tobą, jak mówił Pan. Pan postąpi z nimi, jak postąpił z Sichonem i Ogiem, królami Amorytów, i z ich krajami, które zniszczył. Wyda ich Pan tobie na łup, a ty uczynisz im według wszystkich poleceń, jakie ci dałem. Bądź mężny i mocny, nie lękaj się, nie bój się ich, gdyż Pan, Bóg twój, idzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci».
Potem Mojżesz zawołał Jozuego i rzekł mu na oczach całego Izraela: «Bądź mężny i mocny, bo ty wkroczysz z tym narodem do ziemi, którą Pan poprzysiągł dać ich przodkom, i wprowadzisz ich w jej posiadanie. Sam Pan, który pójdzie przed tobą, On będzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci. Nie lękaj się i nie drżyj!»
Oto słowo Boże.
|
ks. Edward Sztafrowski, Wprowadzenie do liturgii Mszy dni powszednich, tom 2
|
|
Na miejsce Mojżesza przywódcą narodu wybranego zostaje Jozue, który wprowadzi Żydów do Palestyny, aby dalej były realizowane Boże plany zbawienia człowieka.
|
ks. Roman Bartnicki, Biblia w liturgii dni powszednich, tom III
|
Pwt 31, 1-8
|
Jozue następcą Mojżesza
Czterdzieści lat wędrował lud izraelski przez pustynię. Pomimo doznanych dobrodziejstw i opieki ze strony Boga, lud wielokrotnie okazał swoją niewdzięczność, narzekał, buntował się przeciwko Mojżeszowi. Dlatego Bóg zapowiedział, że do Ziemi Obiecanej wejdą nie oni sami, lecz ich dzieci. Wszyscy mężczyźni i kobiety, którzy wyszli z Egiptu, w drodze pomarli. W międzyczasie urodzili się i urośli ich synowie i córki. Także Mojżesz zestarzał się. Również on okazał w pewnym momencie zwątpienie i dlatego również on pozbawiony został szczęścia życia w kraju, do którego prowadził cały lud Boży. Bóg zapowiedział, że Mojżesz nie przejdzie Jordanu. Jozue będzie następcą Mojżesza i on wprowadzi lud do ziemi Kanaan.
Mojżesz wezwał Jozuego i pobłogosławił go. Życzył mu, by był mężny i mocny, bo on wkroczy z narodem wybranym do ziemi, którą Bóg poprzysiągł przodkom. Zapewnił go o Bożej pomocy.
Oby nasza wiara była tak silna, byśmy nigdy nie zwątpili! Boże, dodaj nam sił i wzmocnij naszą wiarę.
|
|
Pwt 32, 3-4a. 7. 8. 9 i 12 (R.: por. 9a)
|
Refren: Oto lud Boży jest własnością Pana.
| 3 | Oto będę głosić imię Pana; *
| | uznajcie wielkość naszego Boga!
| 4 | On jest Opoką, *
| | a Jego dzieło doskonałe.
| Refren: Oto lud Boży jest własnością Pana.
| | | 7 | Wspomnij na dni, które przeminęły, *
| | rozważ lata poprzednich pokoleń.
| | Zapytaj swego ojca, by cię pouczył, *
| | i twoich starców, niech ci opowiedzą.
| Refren: Oto lud Boży jest własnością Pana.
| | | 8 | Jak to Najwyższy obdarzał dziedzictwem narody *
| | i rozdzielał synów człowieczych.
| | Wtedy wytyczył granice dla ludów *
| | według liczby synów Boga sprawiedliwego.
| Refren: Oto lud Boży jest własnością Pana.
| | | 9 | Bo Jego lud jest własnością Pana, *
| | Jakub Jego wyłącznym dziedzictwem.
| 12 | Tak Pan go prowadził, *
| | a nie było z nim obcego boga.
| Refren: Oto lud Boży jest własnością Pana.
| | |
|
Mt 11, 29ab
|
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie,
bo jestem cichy i pokornego serca.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. |
Godność dzieci. Przypowieść o zabłąkanej owcy
|
Mt 18, 1-5. 10. 12-14
|
✠ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Uczniowie przystąpili do Jezusa, pytając: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?» On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł:
«Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. A kto by jedno takie dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje.
Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.
Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.
Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».
Oto słowo Pańskie.
|
ks. Edward Sztafrowski, Wprowadzenie do liturgii Mszy dni powszednich, tom 2
|
|
Pokora jest bardzo ważną cnotą chrześcijańską. Nakazuje nam ona dostrzec w każdym człowieku wielką godność dziecka Bożego.
|
ks. Roman Bartnicki, Biblia w liturgii dni powszednich, tom III
|
Mt 18, 1-5. 10. 12-14
|
Godność dzieci. Przypowieść o zabłąkanej owcy
Rozpoczynamy dzisiaj lekturę czwartej już mowy z Ewangelii według św. Mateusza. Mowy i wskazania Jezusa, które zebrane zostały w tym rozdziale, określa się często jako "wskazania co do porządku we wspólnocie chrześcijańskiej". Nazywana jest ta mowa również "mową eklezjologiczną", bo dotyczy wewnętrznej struktury Kościoła. Ukazane są w niej fundamenty, na jakich powinna się opierać chrześcijańska wspólnota.
Mowa skierowana jest do uczniów. "Uczniami" są nie tylko ci, którzy chodzili za Jezusem w czasie Jego ziemskiego życia. Ewangelista ma na uwadze wspólnotę uczniów z jego własnych czasów, myśli o Kościele powielkanocnym. Nie wszystko było w nim doskonałe, czasem brakowało także miłości, pogardzano "małymi" (w. 10), już wtedy były "zabłąkane owce", czyli ludzie, którzy schodzili na manowce, choć uważali się za uczniów Jezusa.
Na początku mowy znalazło się wezwanie do nawrócenia (w. 3), zakończenie dzisiejszego czytania stanowi przypowieść o owcy, która zaginęła w górach. Szczególnie "małym" grozi niebezpieczeństwo zagubienia się, ale Bóg troszczy się o nich i pragnie, by także chrześcijańska wspólnota ze szczególną miłością o nich się troszczyła.
|
ks. Edward Sztafrowski, Wprowadzenie do liturgii Mszy dni powszednich, tom 2
|
|
|
Jakże różnie patrzą ludzie na własną wielkość oraz na wielkość drugich, stosując niejednakowe kryteria oceny. Nieraz wprost śmiesznie wyglądają te sprawy w oczach małych dzieci, gdy np. zaczną rozmawiać między sobą lub ze starszymi na temat tego, kim chciałyby być w życiu, ewentualnie jakich wielkich czynów dokonać. Gdy idzie o tych, którzy wyrośli z dzieciństwa, to ogólnie rzecz biorąc wielkość mierzy się zajmowaną pozycją życiową. Różnice powstają dopiero w ustaleniu, co w mniejszym lub większym stopniu decyduje o osiągnięciu pozycji życiowej. Zauważmy, że niewiele się zmienia w tej dziedzinie z upływem lat, ludzie zawsze na ogół są tacy sami. Pamiętamy już z poprzednich rozważań związanych z czytanymi w ciągu roku perykopami ewangelicznymi, że Apostołowie zabiegali o zagwarantowanie im pierwszych miejsc w Królestwie głoszonym przez Chrystusa. Pan Jezus korzystał z takich okazji, aby wytłumaczyć, na czym polega prawdziwa wielkość Jego ucznia.
Wyjaśnienia Chrystusa, które najczęściej nie szły po linii ziemskich aspiracji uczniów, nie trafiały im do przekonania, stąd i sprawa co jakiś czas powracała. Przykład tego mamy również w dniu dzisiejszym: "Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?»". Tym razem odpowiedź Mistrza była połączona z lekcją pokazową. Przywołał mianowicie dziecko i postawił je przed uczniami. Aby zrozumieć treść nauki, jaką daje dzisiaj Chrystus, trzeba przypomnieć, że w tym czasie dziecko uważano za coś "bezwartościowego", co się nie liczy i nie ma żadnego znaczenia. Takie oceny stosowano, mając na uwadze życiową przydatność dziecka. Była ona żadna, stąd nie brało się jej pod uwagę.
Uczeń Chrystusa nie może żywić ambicji zajęcia eksponowanego stanowiska ani też odegrania jakiejś niezwykłej roli. Nie powinien nawet przeceniać swoich możliwości i akcentować swoich osiągnięć. "Stając się dzieckiem" ma uznać siebie za nic nie znaczącego. Taka postawa jest warunkiem koniecznym do zbawienia. Chrześcijańską wielkość mierzy się inną miarą niż w świecie. Wniosek jest taki, że uczeń Chrystusa nie powinien się wynosić ponad drugich ani też przeceniać swoich możliwości. Panu Bogu pozostawia ocenę tego, co czyni, chociażby wydawało mu się to nawet bardzo wielkie. Przy innej okazji ujął to Chrystus w ten sposób: "Słudzy nieużyteczni jesteśmy, wykonaliśmy to, co do nas należało".
Trzeba jednak dodać, że taka postawa nie może prowadzić do jakiegoś "zastoju" w życiu wewnętrznym, ale ma stać się motorem postępu. Chrześcijanin, który uważa siebie za "sługę nieużytecznego", a więc jest przekonany, że niewiele osiągnął, że nie czyni postępów w doskonałości, będzie się nastawiał na podjęcie jeszcze większego wysiłku w pracy nad sobą.
|
|
|
Panie, nasz Boże, przyjmij łaskawie dary, których sam udzieliłeś swojemu Kościołowi, * i swoją mocą przemień je w Sakrament niosący zbawienie.
Przez Chrystusa, Pana naszego.
|
36. Odnowa świata przez Chrystusa
|
|
Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy nieustannie wysławiali Ciebie, * wszechmogący, wieczny Boże, * i Tobie za wszystko składali dziękczynienie, * przez naszego Pana Jezusa Chrystusa.
W Nim chciałeś wszystko odnowić, * abyśmy mogli uczestniczyć w życiu, * które On w pełni posiada. * On będąc prawdziwym Bogiem, * uniżył samego siebie, * i przez krew przelaną na krzyżu * przyniósł pokój całemu światu. * Dlatego został wywyższony nad całe stworzenie * i stał się przyczyną wiecznego zbawienia * dla wszystkich, którzy są Mu posłuszni.
Przez Niego z Aniołami i wszystkimi Świętymi * głosimy Twoją chwałę, razem z nimi wołając...
|
|
Ps 147B, 1. 3
|
Chwal, Jerozolimo, Pana, który cię darzy wyborną pszenicą.
|
Albo:
|
J 6, 51
|
Chlebem, który dam, * jest moje Ciało za życie świata.
|
|
|
Boże, nasz Ojcze, niech przyjęcie Twego Sakramentu zapewni nam zbawienie * i utwierdzi nas w świetle Twojej prawdy.
Przez Chrystusa, Pana naszego.
|
|