Tu przy ołtarzu eucharystycznym odczuwamy w sposób szczególny troskę Chrystusa - naszego dobrego Pasterza. Wszak zastawia dla nas stół słowa Bożego i zaprasza jednocześnie do udziału w uczcie, podczas której możemy posilać się Jego Ciałem. Jest tak dobrym pasterzem, że pilnie poszukuje zagubionych owiec, nigdy jednak nikogo nie zmusza. Musimy otworzyć się na Jego działanie.

Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie,

bo jestem cichy i pokornego serca.

Jakże różnie patrzą ludzie na własną wielkość oraz na wielkość drugich, stosując niejednakowe kryteria oceny. Nieraz wprost śmiesznie wyglądają te sprawy w oczach małych dzieci, gdy np. zaczną rozmawiać między sobą lub ze starszymi na temat tego, kim chciałyby być w życiu, ewentualnie jakich wielkich czynów dokonać. Gdy idzie o tych, którzy wyrośli z dzieciństwa, to ogólnie rzecz biorąc wielkość mierzy się zajmowaną pozycją życiową. Różnice powstają dopiero w ustaleniu, co w mniejszym lub większym stopniu decyduje o osiągnięciu pozycji życiowej. Zauważmy, że niewiele się zmienia w tej dziedzinie z upływem lat, ludzie zawsze na ogół są tacy sami. Pamiętamy już z poprzednich rozważań związanych z czytanymi w ciągu roku perykopami ewangelicznymi, że Apostołowie zabiegali o zagwarantowanie im pierwszych miejsc w Królestwie głoszonym przez Chrystusa. Pan Jezus korzystał z takich okazji, aby wytłumaczyć, na czym polega prawdziwa wielkość Jego ucznia.

Wyjaśnienia Chrystusa, które najczęściej nie szły po linii ziemskich aspiracji uczniów, nie trafiały im do przekonania, stąd i sprawa co jakiś czas powracała. Przykład tego mamy również w dniu dzisiejszym: "Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?»". Tym razem odpowiedź Mistrza była połączona z lekcją pokazową. Przywołał mianowicie dziecko i postawił je przed uczniami. Aby zrozumieć treść nauki, jaką daje dzisiaj Chrystus, trzeba przypomnieć, że w tym czasie dziecko uważano za coś "bezwartościowego", co się nie liczy i nie ma żadnego znaczenia. Takie oceny stosowano, mając na uwadze życiową przydatność dziecka. Była ona żadna, stąd nie brało się jej pod uwagę.

Uczeń Chrystusa nie może żywić ambicji zajęcia eksponowanego stanowiska ani też odegrania jakiejś niezwykłej roli. Nie powinien nawet przeceniać swoich możliwości i akcentować swoich osiągnięć. "Stając się dzieckiem" ma uznać siebie za nic nie znaczącego. Taka postawa jest warunkiem koniecznym do zbawienia. Chrześcijańską wielkość mierzy się inną miarą niż w świecie. Wniosek jest taki, że uczeń Chrystusa nie powinien się wynosić ponad drugich ani też przeceniać swoich możliwości. Panu Bogu pozostawia ocenę tego, co czyni, chociażby wydawało mu się to nawet bardzo wielkie. Przy innej okazji ujął to Chrystus w ten sposób: "Słudzy nieużyteczni jesteśmy, wykonaliśmy to, co do nas należało".

Trzeba jednak dodać, że taka postawa nie może prowadzić do jakiegoś "zastoju" w życiu wewnętrznym, ale ma stać się motorem postępu. Chrześcijanin, który uważa siebie za "sługę nieużytecznego", a więc jest przekonany, że niewiele osiągnął, że nie czyni postępów w doskonałości, będzie się nastawiał na podjęcie jeszcze większego wysiłku w pracy nad sobą.

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy nieustannie wysławiali Ciebie, * wszechmogący, wieczny Boże, * i Tobie za wszystko składali dziękczynienie, * przez naszego Pana Jezusa Chrystusa.

W Nim chciałeś wszystko odnowić, * abyśmy mogli uczestniczyć w życiu, * które On w pełni posiada. * On będąc prawdziwym Bogiem, * uniżył samego siebie, * i przez krew przelaną na krzyżu * przyniósł pokój całemu światu. * Dlatego został wywyższony nad całe stworzenie * i stał się przyczyną wiecznego zbawienia * dla wszystkich, którzy są Mu posłuszni.

Przez Niego z Aniołami i wszystkimi Świętymi * głosimy Twoją chwałę, razem z nimi wołając...