Każde dobre uczestnictwo w Eucharystii powinno nas coraz bardziej łączyć z Chrystusem. Jest to jednak możliwe tylko wtedy, gdy naprawdę szczerze tego pragniemy i czynimy wszystko, by w codziennym naszym życiu realizować wskazania Ewangelii.

Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie,

bo jestem cichy i pokornego serca.

Pan Jezus występował zawsze jako Nauczyciel, który chciał wszystkim wskazać właściwą drogę, który też - w razie potrzeby - zwracał uwagę na pewne błędy w życiu i zachowaniu człowieka. Rolę nauczyciela wypełniał Chrystus przede wszystkim przykładem swojego życia. Stąd mówił: "Uczcie się ode Mnie" albo "Dałem wam przykład"... Czynił to jednak również swoim słowem. Wykorzystywał rozliczne codzienne sytuacje, jakie podsuwali ludzie swoim zachowaniem, ażeby wskazać na niewłaściwą postawę. Tak było również w przypadku, gdy został zaproszony na posiłek do przywódcy faryzeuszów. Obok Mistrza przybyli także inni zaproszeni. Przychodząc zajmowali kolejno pierwsze miejsca przy stole. Z wypowiedzi Chrystusa wynika, że nie czekali aż gospodarz przydzieli im miejsce, tylko po prostu sami je sobie wyznaczali.

W ten sposób Pan Jezus mógł zaobserwować sytuację, w której jeden przed drugim wysuwał się na pierwsze miejsce, przez co pośrednio stwierdzał, że siebie uważa za bardziej godnego od innych. Chrystus wyraźnie gani tego rodzaju zachowanie, opowiadając przypowieść, w której zachęca, by nikt sam nie wysuwał się na pierwsze miejsce. Dołącza też ogólny wniosek moralny, jaki się narzuca: "Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony".

Zajmowanie pierwszych miejsc na uczcie stanowi tylko jeden z przejawów "wywyższania się" człowieka. Ludzie swoim codziennym zachowaniem dostarczają wielu innych przykładów. To "wywyższanie się" obejmuje szereg dziedzin życia człowieka: jego stosunek do Boga, do samego siebie i do drugich. Warunkiem właściwego ułożenia współżycia z drugimi jest nasza wewnętrzna postawa, która musi być prawidłowa. Łączy się to ze stosowaniem przez nas właściwej oceny siebie i drugich. Musimy też właściwie ująć naszą relację do Boga, uznając własną ograniczoność i słabość.

Jeśli umiemy zdobyć się na szczerość, to musimy przyznać, że nie tylko drudzy - jak nam się czasem wydaje - upadają, są nie w porządku wobec nas, lecz również i my. Nikt z ludzi nie jest na świecie doskonały; wszyscy jesteśmy słabi, skłonni do rozlicznych uchybień, do sprawiania drugim przykrości, do stawania się nawet nieznośnymi we wzajemnym obcowaniu. Jeśli sobie to naprawdę uświadomimy, będziemy bardziej ostrożni w potępianiu drugich i częściej sami potrafimy przyznać się do winy. Niestety bywa na ogół przeciwnie. Każdemu wydaje się, że on ma rację, że wina jest tylko po przeciwnej stronie.

Przed taką właśnie postawą przestrzega nas dziś Chrystus. Zawiera ona w sobie wynoszenie się ponad drugich. Wyraża się ona w tym, że siebie zbyt wysoko oceniamy, a zaniżamy znacznie ocenę drugich. Trzeba z tym walczyć, ale nie przychodzi to łatwo. Najpierw należy po prostu jakoś ogólnie zdać sobie z tego sprawę, że nasze oceny siebie i drugich bywają najczęściej subiektywne, tak że siebie "wywyższamy", drugich zaś "poniżamy". Wielu ludzi nie chce nawet dopuścić podejrzenia, że się mylą w tych ocenach. Swoje sądy uważają za nieomylne. To jest chyba najgroźniejsza sytuacja, ponieważ zamyka przed nami drogę do krytycznej oceny, która staje się punktem wyjścia w prawidłowej ocenie siebie i drugich.

Mamy więc uznać swoją omylność, zwłaszcza w ocenie sytuacji konfliktowych. Gdy zatem ktoś zwraca nam np. uwagę, że mylimy się w podejmowaniu konkretnej oceny, nie można nad tym przejść do porządku dziennego, ale trzeba jeszcze raz sprawę przemyśleć i błąd swój skorygować. Niezwykle ważne jest częste rozliczanie się wobec Boga ze swoim sumieniem (rachunek sumienia).

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy Tobie, Ojcze święty, * zawsze i wszędzie składali dziękczynienie * przez umiłowanego Syna Twojego, Jezusa Chrystusa.

On jest Słowem Twoim, * przez które wszystko stworzyłeś. * Jego nam zesłałeś jako Zbawiciela i Odkupiciela, * który stał się człowiekiem za sprawą Ducha Świętego * i narodził się z Dziewicy. * On spełniając Twoją wolę, * nabył dla Ciebie lud święty, * gdy wyciągnął swoje ręce na krzyżu, * aby śmierć pokonać i objawić moc Zmartwychwstania.

Dlatego z Aniołami i wszystkimi Świętymi * głosimy Twoją chwałę, razem z nimi wołając...