W dniu dzisiejszym wspominamy rocznicę poświęcenia Bazyliki Laterańskiej w Rzymie. Jest ona kościołem katedralnym papieży i dlatego słusznie uważa się ją za matkę wszystkich kościołów. Przy niej koncentrowało się życie Kościoła przez tysiąc lat. Odbyło się w niej wiele synodów i pięć soborów powszechnych.

Obchodząc dzisiejsze święto kierujemy naszą myśl do stolicy chrześcijaństwa, by złączyć się duchowo z Pasterzem Kościoła powszechnego. Tym samym obudzamy pragnienie, ażeby swoim dobrym życiem przyczyniać się do wzrostu tej wielkiej i żywej budowli, jaką jest cały Kościół.

Liturgia dnia dzisiejszego zwraca naszą uwagę najpierw na konkretne miejsce święte. Jest nim jeden z kościołów rzymskich, który ze względu na swoją godność zaliczany jest do czterech bazylik większych Rzymu. A więc jest określany mianem "bazyliki". Bazylika oznaczała dom królewski. W pierwszych wiekach słowem tym określano dość powszechnie wszystkie kościoły, później natomiast zarezerwowano je na oznaczenie tylko niektórych bardziej znanych i wyróżniających się godnością świątyń.

Z bazyliką laterańską związał się bardzo długi okres historii Kościoła. Zaraz po ustaniu prześladowań cesarz Konstantyn - który przyznał chrześcijanom wolność - ofiarował Papieżom już wówczas starożytny pałac Lateranów. Przy tym pałacu wzniesiono wspaniałą świątynię, którą poświęcono Chrystusowi Zbawicielowi. Stąd do dziś mówimy, że bazylika laterańska jest wzniesiona pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela. Ponieważ obok tej świątyni (a właściwie w połączeniu z nią) wzniesiono olbrzymie i wspaniałe baptysterium, czyli chrzcielnicę, stąd drugi tytuł bazyliki: pod wezwaniem świętego Jana Chrzciciela.

W dniu 9 listopada 324 roku papież Sylwester dokonał - jak utrzymuje tradycja - uroczystego poświęcenia (inaczej: konsekracji) tego kościoła. Stał się on od początku szczególną własnością Papieży, uważano go za katedrę Biskupów Rzymskich. Nic przeto dziwnego, że z tą świątynią związała się bogata historia Kościoła powszechnego. Tu przez długie wieki rezydowali następcy św. Piotra w Rzymie, a więc ci, którzy są równocześnie pasterzami całego Kościoła. W tej bazylice odbyło się pięć soborów powszechnych (zwanych Laterańskimi) oraz szereg synodów rzymskich, które gromadziły licznych pasterzy celem podjęcia rozważań i wydania decyzji mających na uwadze rozwój życia religijnego. I chociaż później papieże przenieśli swoją siedzibę na Wzgórze Watykańskie, w pobliże bazyliki św. Piotra, to jednak bazylika laterańska pozostała nadal katedrą Biskupa Rzymskiego. Kto wchodzi do bazyliki, spotyka na jej frontonie informację, że właśnie ta świątynia jest Głową i Matką wszystkich kościołów świata katolickiego.

Jest to jakby pierwszy moment, na który zwracamy dziś uwagę. W Ewangelii Pan Jezus mocno przypomniał, że świątynia zasługuje na wielki szacunek ze strony człowieka. Chrystus nawiedzał Świątynię jerozolimską. Była to jedyna świątynia dla całego narodu żydowskiego, chluba każdego Izraelity. Stąd też Chrystus, który był zawsze cichy i kazał nam się uczyć od siebie łagodności, zapałał świętym gniewem, gdy wszedł na teren świątyni i zobaczył tam targowisko. Wypędził więc wszystkich, którzy bezcześcili świątynię i przypomniał jednocześnie, że jest ona domem Bożym, któremu należy się szacunek.

Zachowanie się Chrystusa stanowi również i dla nas przypomnienie. Owszem, nasze świątynie zasługują w jeszcze większym stopniu na szacunek. Są bowiem nie tylko znakiem obecności Boga wśród swego ludu (jak Świątynia jerozolimska), ale jest w nich sprawowana i przechowywana Eucharystia, są sprawowane sakramenty święte. Dokonuje się w nich prawdziwe spotkanie Boga ze swoim ludem. Z tej racji każda świątynia zasługuje na szczególny szacunek ze strony człowieka.

Musimy jednak zwrócić uwagę również na to, że Pan Jezus nazwał dziś w Ewangelii świątynią "swoje ciało". Mówił bowiem do Żydów, którzy byli zaskoczeni, że powyganiał z obrębu świątyni wszystkich handlarzy i wskutek tego domagali się od Niego znaku, który by wykazał, że ma prawo to czynić: "zburzcie tę świątynię, a Ja ją w ciągu trzech dni odbuduję". Św. Jan, który skrzętnie wszystko wyjaśnia, dodaje w związku z tym, że Pan Jezus mówił w tym wypadku "o świątyni swego Ciała", a więc nawiązał do swojej śmierci i zmartwychwstania. Stąd przeżywając dzisiejsze święto rocznicy poświęcenia odległej od nas bazyliki rzymskiej, jednocześnie uświadamiamy sobie, że my także jesteśmy świątynią, żywą świątynią Bożą, co przypomina nam również św. Paweł. Musimy pamiętać, że kościoły wznoszone ręką ludzką i potem poświęcane uroczyście, nie co innego mają na uwadze, jak wzrastanie tej świątyni, którą my jesteśmy.

Przed dzisiejszą Ewangelią skierowano do nas słowa Boże: "Wybrałem i uświęciłem tę świątynię, aby moja obecność trwała tam na wieki". Odnoszą się one nie tylko do świątyni materialnej, w której się zbieramy, ale przede wszystkim do nas, do żywej świątyni, która jest zawsze najmilszym dla Boga mieszkaniem. Każdy chrześcijanin został wybrany i poświęcony. Nasza konsekracja dokonała się w dniu naszego chrztu. Wtedy nawiązaliśmy bardzo ścisłą łączność z Bogiem. Tę łączność powinniśmy ustawicznie pogłębiać. Po to gromadzimy się w kościele, aby pilnie słuchać słowa Bożego i uczestniczyć w sprawowaniu Eucharystii. Powinniśmy pamiętać o tym, że najlepszym sposobem włączenia w tę ofiarę jest uczestniczenie w uczcie, podczas której posilamy się samym Chrystusem. W ten sposób następuje nasz wzrost, umacniamy się wewnętrznie, coraz bardziej wszczepiamy się w Chrystusa.

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, a dla nas zbawienne, * abyśmy Tobie składali dziękczynienie i Ciebie wychwalali * Panie Ojcze niebieski, wszechmogący i miłosierny Boże.

W Twojej dobroci dla ludzi mieszkasz w domu modlitwy, * aby Twoja łaska, której stale nam udzielasz, * uczyniła z nas świątynię Ducha Świętego * jaśniejącą blaskiem cnotliwego życia. * Nasze ziemskie świątynie są obrazem Kościoła, * Oblubienicy Chrystusa, którą nieustannie uświęcasz, * aby weszła do Twojej chwały, * jako matka radująca się z niezliczonych dzieci.

Dlatego z Aniołami i wszystkimi Świętymi * wysławiamy Ciebie, razem z nimi wołając...