Przeżywamy dziś uroczystość Chrystusa Króla. Przypominamy zatem prawdę, że On jest obrazem Boga niewidzialnego i w Nim stworzone zostało wszystko. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim trwa, jest głową Ciała, którym jest Kościół. Wielkością mocy swojej panuje nad niebem i ziemią... Do Niego winny się upodabniać wszystkie członki, aż ukształtuje się w nich Chrystus (KK, nr 7, 4-5).

Mamy więc stale pracować nad tym, by wzrastał w nas Chrystus, a więc coraz bardziej doskonalić swoje codzienne postępowanie, wprowadzając w życie prawo ewangeliczne.

Kierowane dziś do nas słowo Boże ukazuje kilka aspektów Królestwa Chrystusowego. Na pierwszym miejiscu niezwykłą troskliwość o tych, których Zbawiciel nabył swoją Krwią. Obrazem, który przybliża nam tę troskę, jest już od dawna postać dobrego pasterza. Ukazuje ją dzisiaj pierwsze czytanie, zaczerpnięte z księgi proroka Ezechiela. Akcentuje on przede wszystkim dwie cechy dobrego pasterza. Najpierw szuka swoich owiec, które zostały rozproszone lub zagubiły się. Wprawdzie to, co mówi prorok, dotyczy zebrania rozporoszonego narodu żydowskiego i zwłaszcza wyprowadzenia go z niewoli babilońskiej, niemniej jednak stanowi również zapowiedź oraz obraz tego, co Bóg miał czynić w osobie Jezusa Chrystusa, który posłany przez Ojca przyszedł na ziemię, aby wobec wszystkich okazać dobroć przewyższającą wszelkie ludzkie pojęcie (por. J 11, 52).

Drugą cechą dobrego pasterza jest niezwykła troska o wszystkie owce, szczególna zaś o te, które wymagają specjalnej opieki. Do takich właśnie należą owce zagubione. Wspomniana troska ujawnia się już w samym fakcie poszukiwania zagubionych, a następnie w opatrywaniu skaleczonej, umacnianiu chorej. Nie pomija jednak pasterz w swojej troskliwości tych owiec, które pozostają przy nim i zdają się nie wymagać specjalnej opieki: tłustą i mocną ochrania, wszystkie pasie sprawiedliwie. Gdy sobie to uświadamiamy, możemy z radością powtarzać: "Pan moim pasterzem, niczego mi nie braknie".

Św. Paweł przekazuje nam dziś bliższe wyjaśnienia co do natury tego królestwa, o którym Chrystus powiedział wobec Piłata: "Królestwo moje nie jest z tego świata" (J 18, 36). Przedstawia mianowicie Chrystusa zmartwychwstałego, który stanął na czele wszystkich synów Adama, przejmujących w dziedzictwie śmiertelność ciała. Stanął jednak jako nowy Adam, który ofiaruje wszystkim zwycięstwo nad śmiercią: "I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni". Rękojmią wypełnienia się tej zapowiedzi jest zmartwychwstanie samego Jezusa, który jest pierworodnym Bratem wszystkich przez Niego odkupionych.

Powszechne zmartwychwstanie nastąpi na końcu wieków i wtedy też rozpocznie się pełne, niczym nie zmącone panowanie Boga. Do tego momentu królestwo Chrystusa urzeczywistnia się w Kościele, czyli w ludzie Bożym i przez niego winno być rozszerzane. Chociaż jest niewątpliwie królestwem prawdy i życia, świętości i łaski, a także sprawiedliwości, miłości i pokoju, to jednak tutaj na ziemi nie pozostaje wolne od niedoskonałości. Obok pszenicy spotyka się również kąkol; istnieje wciąż walka między dobrem i złem, panuje jeszcze śmierć nad człowiekiem, który też podlega wpływowi zła.

Ukazując dziś w Ewangelii wizję sądu ostatecznego, Chrystus mocno wszystkim przypomina, że każdy człowiek idący przez ziemię musi się przygotowywać na ten moment, w którym królestwo Boże osiągnie swoją pełnię. Zanim bowiem to nastąpi, przyjdzie ostateczne rozliczenie się Boga z odkupioną ludzkością, co zadecyduje o ostatecznym zbawieniu lub potępieniu. Sądu dokona Syn Człowieczy - Jezus Chrystus, bo Ojciec przekazał wszelki sąd Synowi. Zapamiętajmy dobrze, że Chrystus będzie nas sądził z uczynków miłości. Ten, który za wszystkich oddał swoje życie i który z przykazania miłości uczynił znak pozwalający rozpoznać jego uczniów (J 13, 35), zażąda kiedyś od wszystkich rozliczenia się z miłości, ukazanej praktycznie w codziennym życiu.

"Złączeni zatem z Chrystusem i naznaczeni Duchem Świętym, który jest zadatkiem dziedzictwa naszego, nazywamy się prawdziwie i jesteśmy synami Bożymi, ale jeszcze nie ukazaliśmy się z Chrystusem w chwale, w której będziemy podobni Bogu, ponieważ ujrzymy Go takim, jakim jest... Miłość przynagla nas, abyśmy coraz bardziej żyli dla Tego, który za nas umarł i zmartwychwstał. Usiłujemy tedy we wszystkim podobać się Panu i przyoblekamy się w zbroję Bożą, abyśmy mogli się ostać przeciw zasadzkom diabelskim i stawić opór w złym dniu. A ponieważ nie znamy dnia ani godziny, musimy w myśl upomnienia Pańskiego czuwać ustawicznie, abyśmy zakończywszy jeden jedyny bieg naszego ziemskiego żywota, załużyli wejść razem z Panem na gody weselne i być zaliczeni do błogosławionych i aby nie kazano nam, jak sługom złym i leniwym, pójść w ogień wieczny... Albowiem zanim panować będziemy z Chrystusem, pełnym chwały, wszyscy staniemy przed Trybunałem Chrystusowym, aby każdy zdał sprawę z czynów dokonanych w ciele, dobrych i złych i na końcu świata ci, którzy dobrze czynili, wyjdą na zmartwychwstanie życia, a którzy źle czynili - na zmartwychwstanie sądu" (KK, nr 48, 4).

Zwracając się dziś we wspólnej modlitwie do Ojca niebieskiego, prośmy szczególnie gorąco o to, by nadeszło Jego królestwo: Ojcze nasz...

Po otrzymaniu błogosławieństwa usłyszymy wezwanie, byśmy wracali do naszych domów w pokoju Chrystusa. Zachowamy ten pokój w swoim sercu, jeśli włączymy się w dzieło budowania królestwa Bożego na ziemi.